Κάποιες ερωτήσεις δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Μία από αυτές είναι κι αυτή: ποιο είναι το νόημα της ζωής μου; Δεν είναι απλά μια υπαρξιακή απορία που ξεπηδά σε στιγμές σιωπής, είναι ένας εσωτερικός ψίθυρος, που δυναμώνει κάθε φορά που κάτι μέσα μας ψάχνει να πιαστεί από κάπου.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που όλα μοιάζουν στάσιμα. Νιώθουμε σαν να περπατάμε σε έναν γνωστό δρόμο που δεν μας συγκινεί πια. Σαν να ζούμε τη μέρα μας με τον αυτόματο πιλότο, χωρίς να ακούμε την εσωτερική μας φωνή. Είναι εκείνη η στιγμή που κάτι μέσα μας ψιθυρίζει: «Ήρθε η ώρα να ξαναβρείς τον εαυτό σου». Αυτή είναι η στιγμή του επαναπροσδιορισμού.
Η εργασία, όταν γίνεται αδιάκοπα, παύει να είναι απλώς ένα μέσο βιοπορισμού ή δημιουργίας. Γίνεται ρυθμός που δεν σταματά, μια κίνηση χωρίς ανάσα, μια σιωπηλή φυγή. Μπορεί να φαίνεται προς τα έξω σαν πειθαρχία ή φιλοδοξία, αλλά πολλές φορές είναι κάτι άλλο: μια προσπάθεια να γεμίσουμε ένα εσωτερικό κενό που δεν τολμάμε να κοιτάξουμε.
