Το Παιδί στο Παγκάκι

Κάθε χρόνο οι σχολικές αυλές γεμίζουν από γέλια, φωνές, κυνηγητά και παρέες. Παιδιά που παίζουν, που πειράζονται, που γελούν δυνατά. Αν κοιτάξεις όμως λίγο πιο προσεκτικά, ίσως δεις ένα παιδί καθισμένο μόνο του σε ένα παγκάκι. Ένα παιδί  ήσυχο που ίσως κοιτάει το έδαφος, ίσως κρατάει σφιχτά την τσάντα του ή ίσως κοιτάζει ψηλά αναζητώντας απαντήσεις για τη σιωπή που νιώθει γύρω του.

Είναι το διαφορετικό παιδί.

Ένα παιδί που βλέπει, σκέφτεται και εκφράζεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Ένα παιδί που μπορεί να νιώθει πιο άνετα με τα βιβλία παρά με τις φωνές, που μπορεί να αγαπά μια μουσική που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.  Ίσως το σώμα του να κινείται διαφορετικά ή η φωνή του να έχει έναν δικό της, ξεχωριστό ρυθμό. Ίσως να μην μπορεί να τρέξει τόσο γρήγορα ή να μιλήσει τόσο εύκολα όσο οι άλλοι. Μα κάθε του λέξη, κάθε του βλέμμα, είναι γεμάτο φως και αλήθεια.

Το παιδί στο παγκάκι δεν ζητά πολλά. Δεν θέλει να γίνει το "κέντρο" της αυλής. Θέλει απλώς κάποιος να το δει. Να το πλησιάσει χωρίς φόβο, χωρίς λύπηση, χωρίς ετικέτες. Να καθίσει δίπλα του, να το ρωτήσει "πώς είσαι;".

Γιατί πίσω από εκείνο το βλέμμα, υπάρχει ένας κόσμος. Υπάρχει μια παιδική ψυχή που διψά για αποδοχή. Που θέλει να ανήκει έτσι όπως ακριβώς είναι.

Η διαφορετικότητα είναι το χρώμα που δίνει ζωή στον πίνακα ενός σχολείου, μιας κοινωνίας, ενός πολιτισμού. Όμως, για να ανθίσει, χρειάζεται κάτι παραπάνω: χρειάζεται συμπερίληψη. Μια ανοιχτή καρδιά. Ένα χέρι που απλώνεται με καλοσύνη και σεβασμό.  

Μην αφήνεις το διαφορετικό παιδί να μένει μόνο. Κάθισε δίπλα του. Άκουσέ το. Χτίσε μια γέφυρα εκεί που υπήρχε απόσταση.

Γιατί μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος. ‘Όταν το παιδί του σήμερα αγαπά χωρίς διακρίσεις και αγκαλιάζει το διαφορετικό, ο ενήλικας του αύριο θα δημιουργεί μια κοινωνία δίκαιη, ίση και γεμάτη σεβασμό για όλους.

Στάικου Άντζυ- Life Coach