Όταν η Εργασία Γίνεται Φυγή: Η Αναζήτηση της Πληρότητας μέσα από την Απόδοση

Η εργασία, όταν γίνεται αδιάκοπα, παύει να είναι απλώς ένα μέσο βιοπορισμού ή δημιουργίας. Γίνεται ρυθμός που δεν σταματά, μια κίνηση χωρίς ανάσα, μια σιωπηλή φυγή. Μπορεί να φαίνεται προς τα έξω σαν πειθαρχία ή φιλοδοξία, αλλά πολλές φορές είναι κάτι άλλο: μια προσπάθεια να γεμίσουμε ένα εσωτερικό κενό που δεν τολμάμε να κοιτάξουμε.

Όμως αυτή η βαθιά απουσία δεν γεμίζει με δουλειά, επιτυχίες και συνεχόμενη κίνηση. Όταν η αξία μας αρχίζει να μετριέται αποκλειστικά με νούμερα και τσεκαρισμένες λίστες τότε το κενό μας μεγαλώνει.

Γινόμαστε εργασιομανείς, όχι απλά από πάθος, αλλά γιατί η συνεχής απασχόληση γίνεται το καταφύγιο μας, ένας τρόπος να κρύψουμε όσα πραγματικά θέλουμε και όσα μας απαγορεύσαν να ζήσουμε. Η δουλειά μετατρέπεται σε ασπίδα απέναντι σε φόβους και ανασφάλειες που αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε. Κάθε προθεσμία, κάθε ολοκληρωμένο task, είναι μια μικρή απόδραση από τη συνειδητοποίηση ότι μέσα μας υπάρχει κάτι που αρνούμαστε να δούμε και να ακούσουμε.

Έτσι, προσπαθούμε να καλύψουμε την εσωτερική μας έλλειψη με εξωτερικές επιτυχίες, ελπίζοντας πως αυτό θα μας κάνει να νιώσουμε πλήρεις. Η αντιμετώπιση όμως δεν έρχεται με άρνηση ή καταπίεση, αλλά με αναγνώριση και συνειδητή επαφή με τον εαυτό μας. Πρέπει να αρχίσουμε να ρίχνουμε φως στις βαθύτερες επιθυμίες, τα όνειρα και τα ευάλωτα σημεία μας χωρίς να τα κρίνουμε και να τους δώσουμε φωνή, ακόμα κι αν δεν μπορούμε άμεσα να τα πραγματοποιήσουμε. Να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν, ότι είναι μέρος μας, και ότι δεν είναι ντροπή να θέλουμε κάτι που δεν ταιριάζει με το «πρέπει».

Ίσως ήρθε  η στιγμή να σταθούμε για λίγο και να αναρωτηθούμε.

Τι είναι αυτό που λαχταρώ και έχω μάθει να το κρύβω;
Ποια ανάγκη μου μένει πάντα πίσω, κάθε φορά που βυθίζομαι στη δουλειά;
Ποια επιθυμία μου απορρίπτεται πριν καν της επιτρέψω να υπάρξει;

Ίσως, τελικά, η αληθινή πληρότητα να μη βρίσκεται στο αδιάκοπο τρέξιμο, αλλά στη δύναμη της παύσης. Στο να σταθούμε για λίγο, να σκύψουμε με τρυφερότητα πάνω από τον εαυτό μας και να του προσφέρουμε χώρο και χρόνο να ανασάνει και να νιώσει.

Ίσως αυτό να είναι το ξεκίνημα μιας άλλης σχέσης με τη ζωή , όχι βασισμένη στην ποσότητα όσων κάνουμε, αλλά στο βάθος με το οποίο επιλέγουμε να υπάρχουμε. Και μέσα σ’ αυτή την παρουσία, μπορεί τελικά να βρίσκεται ό,τι ψάχναμε τόσο καιρό.

Στάικου Άντζυ-Life Coach