Οι πεποιθήσεις είναι σαν ένα ρούχο...

Ένα ρούχο που κάποιος, συνήθως οι γονείς σου, σου φόρεσε όταν ήσουν παιδί.
Σου είπαν πως σου πάει. Πως αυτό πρέπει να φοράς. Πως έτσι θα είσαι σωστός/ή και αγαπητός/ή.

Μεγαλώνοντας, το σχολείο δεν σου έδωσε χώρο να δοκιμάσεις κάτι άλλο. Έπρεπε να μοιάζεις με τα
άλλα παιδιά. Να ταιριάζεις. Να μη διαφέρεις.

Όταν έφηβος/η πλέον τόλμησες να φορέσεις κάτι διαφορετικό, να σκεφτείς αλλιώς, να δείξεις την
αλήθεια σου... η κοινωνία σε κοίταξε περίεργα.
Σου είπε είσαι «εκκεντρικός/η». «Υπερβολικός/ή». «Ακατάλληλος/η».

Και κάπως έτσι ως ενήλικας, ξαναφόρεσες εκείνο το παλιό ρούχο. Το γνώριμο. Το ασφαλές.
Το φόρεσες τόσο καιρό που πίστεψες πως σου πάει. Όμως τώρα… τώρα έχει αρχίσει και σε στενεύει.
Δεν νιώθεις πια άνετα μέσα του. Κι αν το νιώθεις αυτό, τότε ήρθε η ώρα να το βγάλεις.
Όχι με βιασύνη. Όχι με θυμό. Αλλά με καλοσύνη. Με την επίγνωση ότι δε σου ταιριάζει πια.

Και τώρα που το βλέπεις πιο καθαρά, μπορείς για κάθε σου πεποίθηση να αναρωτηθείς:

«Σε ποια ηλικία σε πίστεψα; Γιατί σε κράτησα; Και μήπως τώρα ήρθε η ώρα να σε αφήσω;»

Στάικου Άντζυ-Life Coach