Μου λείπεις...

Κάποιες φορές, η απουσία γίνεται πιο αισθητή από την παρουσία.

Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθεις βαθιά μέσα σου πόσο ηχηρή μπορεί να είναι μια τόσο απλή φράση.Μπορεί να αφορά έναν άνθρωπο, μια εποχή η μια αίσθηση.

Μπορεί να είναι μια ανάμνηση, μια μυρωδιά, μια συνήθεια ή κάτι που χάθηκε αθόρυβα.

Η απουσία έχει πολλές μορφές. Δεν φωνάζει όμως πάντα. Μερικές φορές είναι εκεί, ήσυχη, σε μια γωνιά της καρδιάς μας, και απλώς... επιμένει. Σαν ένας ψίθυρος που λέει «μου λείπεις» ξανά και ξανά χωρίς να προσδιορίζει σε ποιον ή σε τι απευθύνεται. 

Ίσως να είναι η αθωότητα, η ξεγνοιασιά, ή η εμπιστοσύνη. Ίσως κάποιος που δεν είναι πια εδώ, ή κάποιος που είναι ακόμα, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Ίσως να νοσταλγούμε εκείνη τη πλευρά του εαυτού μας,που υπήρχε μόνο, μέσα απο τη σύνδεση με αυτό που τώρα λείπει.

Όμως υπαρχει και η θετική πλευρά. Το να νιώθουμε έτσι, σημαίνει ότι κάτι υπήρξε μεσα μας και άφησε το σημάδι του. Μας γέμισε με φως στο περασμά του.Κι αυτό είναι μια μορφή αγάπης.

Η απουσία δεν είναι πάντα απώλεια. Είναι υπενθύμιση. Ότι κάποτε νιώσαμε, ζήσαμε, συνδεθήκαμε. Ότι κάτι μέσα μας έχει ακόμα τη μνήμη εκείνης της πληρότητας.

Μου λείπεις...

Και μέσα σ’ αυτό, κρύβεται κάτι βαθιά ανθρώπινο: η ανάγκη για επαφή, για νόημα και για αλήθεια.

Στάικου Άντζυ-Life Coach