Διαφορετικότητα: Τα Χρώματα του “Εμείς”

Σε έναν κόσμο που αλλάζει, που τρέχει, που συγκρίνει και απαιτεί, η διαφορετικότητα  και ακόμη περισσότερο η αποδοχή της  είναι μία από τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.

Είναι το χρώμα που λείπει από έναν μονότονο πίνακα. Είναι η ανάσα εκείνη που λυτρώνει μια ψυχή που δεν χωρούσε πουθενά.

Όλοι γεννιόμαστε διαφορετικοί. Στο σώμα, στη φωνή, στο βλέμμα, στο πώς αγαπάμε, στο πώς πονάμε. Κι όμως, μεγαλώνουμε με την ψευδαίσθηση πως πρέπει να μοιάζουμε. Να στριμωχτούμε σε καλούπια, να αρνηθούμε τα κομμάτια του εαυτού μας που ξεχωρίζουν, να χωρέσουμε εκεί που δεν ανήκουμε. Γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε την απόρριψη. Φοβόμαστε να είμαστε «άλλοι».

Αλλά τι θα γινόταν αν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον χωρίς φίλτρα; Αν βλέπαμε στο πρόσωπο του άλλου όχι το «παράξενο», αλλά το πολύτιμο; Η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο. Είναι ο καθρέφτης της ανθρωπιάς μας. Εκεί που αρχίζει η αποδοχή, εκεί ανθίζει η αγάπη.

Σκέψου τον άνθρωπο με αυτισμό που αντιλαμβάνεται τον κόσμο αλλιώς, με τρόπο πιο βαθύ, πιο αυθεντικό. Τον μετανάστη που κουβαλά την πατρίδα στην καρδιά του και μαθαίνει να χτίζει τη ζωή του από το μηδέν. Τη γυναίκα που αγαπά γυναίκα. Τον άντρα που νιώθει πως γεννήθηκε σε λάθος σώμα. Τον άνθρωπο που περπατά με αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά το πνεύμα του πετάει ψηλότερα από όλους.

Η διαφορετικότητα είναι μια γέφυρα. Όχι χάσμα. Είναι αυτό που μας ενώνει, όχι αυτό που μας χωρίζει. Γιατί όταν αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι, μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε και εμάς με όλες τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας.

Αν καταφέρουμε να ανοίξουμε το οπτικό μας πεδίο και να δούμε όλη την ομορφιά της εικόνας, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Όχι απλώς ανεκτικό. Έναν κόσμο όπου δεν χρειάζεται να ζητήσεις συγγνώμη για όσα νιώθεις και για όσα είσαι.

Γιατί τελικά, είμαστε όλοι τόσο ίδιοι, στην ανάγκη μας να αγαπηθούμε κι όμως, τόσο όμορφα διαφορετικοί στον τρόπο που επιλέγουμε να αγαπήσουμε.

Στάικου ‘Αντζυ- Life Coach